Ebaluaketa pertsonala

HIRUZPALAU HITZ, HAUSNARKETA GISA

Azkeneko klasean ikasgaiaren ebaluaketa egiteko eskatu digu Estitxuk; zein alderdi positibo izan dituen gure ustez, eta zein alderdi hobetuko genituzkeen.

Irakasle txarrak ditugunean "zein txarra den" errateko abilidade berarekin idatziko ditut lerro hauek, hain juxtu aldrebesko ikuspuntuarekin. "Zein irakasle ona den" erratea gehiago kostatzen da batzuetan, baina ikasgai honetan bizitu dudan esperientziarekin, merezimendu osoz, ongi irabazitako ebaluaketa positiboa eginen dut jarraian.

Ikasgaia planteatzeko modua ezinhobea izan da. Ikasgai praktikoa izan da, ekintza eta esperimentu aunitzekoa. Ordenagailua erabili dugu, margoak, musika, liburuak... ateraldiak egin ditugu, artelan desberdinak ikusteko aukera izan dugu, talde-lanean aritu gara, bakarka, etxean, kalean, gelan, Artelekun, Tabakaleran... aunitz mugitu gara eta ikasi ere, aunitz ikasi dugu.

Nerea eta Iker, Mikel Laboaren musika entzuten eta marrazkia egiten.

Plastikari beldurra nion. "Txar mortala naiz pintatzen, ez dut ideiarik ere!" erraten nuen beti. Ez dut sekula margolan bat egin, ezta eskultura bat ere, uste nuelako "txarra" nintzela. Ikasgai honekin ikasi dut ausartzea dela inportanteena. Eskolan ematen diguten plastika-irakaskuntzarekin, gozatzeko bide baino, perfekzioa lortzeko bidea dela ikasten dugu, eta perfekzio horretarako gaitasun perfekturik ez dugunok, kanpo gelditzen gara, "zein txarrak garen" erranez.

Hilabete hauetan ikasi dut helburuak ez duela hainbertze inporta, eta bidea plazer hutsa dela. Ez da koadro edo eskultura perfektua egin beharrik, ezta emaitza txundigarri bat lortu beharrik ere. Plastikaren bidez gozatzea lortuz gero, bidean alegia, helburua lortu duzu. Horretarako balio izan dit ikasgai honek.

Ikaragarri disfrutatu dut lanean, bai bideoa egiten, bai Mikel Laboaren body-paint lanarekin ere. Agian emaitzak ez dira mundialak, baina emaitza horretara ailegatzeko egindako bidea hagitz ona izan da. Eta horrexekin gelditzen naiz.

Margotzeari gustua hartu diot, batez ere Estitxuk Mikel Laboaren abesti bat paratu eta horrek sugeritzen ziguna paperean margotzeko proposamena egin zigunean. Ttikitako oroitzapenak ekarri zizkidan eta "ume artista" sentitu nintzen momentu batez. Aunitz gozatu nuen marrazkiak egiten. Hauexek dira:



Bideoa grabatzen ere esperientzia ederra bizitu nuen. Nire bikotearekin eta bi lagunekin egin nuen lana eta talde polita osatu genuen bai ideiak ateratzerakoan, bai grabatzerakoan. Alderdi negatibo bakarra izan zuen: nere etxeko bainuontzia ataskatuta gelditu zela eta komuna hiru aldiz garbitu behar izan genuela lehen zegoen bezala gelditzeko.

Mikel Laboaren lana egitea ere plazer hutsa izan zen. Ander, Iker, Maier, Nerea eta bortzok egin genuen lana, hainbat laguntzailerekin batera. Ikaragarri gozatu genuen. Azpiko argazkian denok elkarrekin gaude.

Taldekideak, ezkerretik eskuinera, Iker, Nerea, Maier eta ni. Behean, Ander.

Plastikari gustua hartu diot, iritzi kritikoa garatu dut egungo eskoletan plastika emateko moduari buruz, lanak egiten aunitz gozatu dut eta ikaragarri ikasi dut plastikaren inguruan.

Alderdi negatibo bakarra ikusi diot ikasgaiari. Bideoak egiten hasi baino lehen, eredu bat erakutsi zigun Estitxuk klasean eta, nahi gabe, talde guztiek eredu hori "kopiatu" dugu, bakoitzak bere erara, baina ideia berarekin. Egokiagoa litzateke hasieran ez eredurik erakustea, ideia libreak garatu daitezen, eta talde bakoitza bere ideiarekin martxan dagoenean, orduan bideo ereduak erakustea. Bertzela, lan guztiak berdinak ateratzen dira.

Horretaz gain, ikasgai ederra izan da. Irakasleaz gain, azpiko argazkiko lagunek ere kulpa handia izan dute. Hortaz, eskerrik asko Iker, Ander, Maier eta Nerea. Onenak zarete!

LAUTIK 2 EDO 3

Mikel Laboa

Ikasgaiarekin akabatzeko, Mikel Laboaren inguruko sormen-lanak egitea proposatu digu irakasleak.

Lan-kontuengatik libreago nabilenez orain, klaseko talde batean sartu naiz lana haiekin egiteko. Maier, Nerea, Ander eta Iker dira. Klasekideak eta lagunak. "Lautik2" da beraien taldearen izena.

Hemendik aitzineko lanak beraien blogean publikatuko ditut, eta aitzakia horrekin, bertze blog bat bisitatzeko eta ezagutzeko aukera izanen duzue.

Hauxe da helbidea: http://lautik2.blogspot.com/




Hortxe ikusiko dituzue Mikel Laboaren proiektuarekin egin ditugun lan guztiak; originalak, kolore aunitzekoak, eta batez ere, gustu haundiz egindakoak. Denbora aunitz zen ez nuela hain ongi pasatu klaseko lan bat egiten.

Klikatu goiko helbidean... eta disfrutatu!

Aurrerapen gisa, argazki hauek uzten ditut hemen.



Aitortu behar dut gozamen hutsa izan dela Mikel Laboaren proiektu hauetan lan egitea. Lehiaketan parte hartuko dugu... eta ea zerbait irabazten dugun!

Hala ere, nire bideoan aipatzen nuen mezua aplikatuko dut hemen ere: helmugak ez du inporta, bidea da inportanteena. Eta lehiaketa horretan gertatzen dena gertatuta ere, lana egiten zeinen ongi pasatu dugun ikusita, berdin-berdin dit emaitzak.

Etxalarren, nire baserrian, pasatu genituen momentu goxoak dira lanaren emaitzik onena. Hemen azpian, Body Paint egiteaz akabatu ondotik, errekan bainatu gineneko momentu bat.

A zer gozamena!


Argazkian, ezkerretik eskuinera; ni, Iker, Ander, Maier eta Ibai (gizajoa, lau lagunen kontra gerran). Ikustea bakarrik aski da... horrela gustua ematen du unibertsitateko lanak egiteak.

Ezin bertzerik erran: plazer hutsa izan da asignatura hau egitea.

Eskerrik asko, Estitxu.

ULERTZETIK SENTITZERA

Lauhilabete bukaerako lana: BIDEOA

Nondik gatoz?

Nora gaude?

Nora goaz?

Bideoarekin erakutsi nahi dudana:
Zeinen inportantea den sentitzea... ulertzen ez bada ere, sentitzea.

Ikasgai honekin egin dudan hausnarketa nagusia:
Artea sentitzeko da, ez ulertzeko.

Eskerrik asko Zuriñe, Xabi eta Andoniri,
bideoa sortzen nirekin pasatu dituzuen ordu guztiengatik.

Estitxuri, hasierako ideia garatzen laguntzeagatik eta nirekin izan duzun jarrera irekiagatik.

Eta klaseko guztiei, erran dizkidazuen gauza politengatik.

Ikusi eta disfrutatu.

Joseba.

Etapa ebolutiboak: V. Lowenfeld

Nire marrazkien analisi teorikoa

Umeek marrazkiak egiten dituztenean sentimenduz egiten dituzte, pentsatu gabe, barrenetik ateratzen zaien bezala. Baina polita da marrazki horiei, begirada kritiko batetik, behaketa teorikoa egitea.

Horixe egin dut nire ttikitako bi marrazkirekin, eta harrituta gelditu naiz V. Lowenfeld-ek proposatzen dituen etapekin zein lotuta dauden.

Hementxe lehenbizikoa:


Etxeko ganbaran hautsak janda topatu dudan marrazki hau lau urterekin egin nuen. Ikusten denez, garai hartan konturatzen nintzen mugimenduen eta marren artean erlazio bat bazegoela. Borobilak itxita daude, zentzu batekin eginda.

Lowenfeld-ek dioenez, karabaketa hasten denetik 6 hilabetera gertatzen da hori gutxi gora-behera, eta garai hori hagitz garrantzitsutzat dauka, aldaketa horrekin haurrak marrazkiengan kontrol bisuala duela asmatuko baitu.

Lowenfeld-en arabera, marrazkien artean desberdintasun handia ez egon arren haurrarentzat esperientzi bitala izanen da hau, mugimenduak kontrolatzen dituelako. Ni fase horretan nengoen goiko marrazkian, dudarik gabe.

Garai horretako marrazkietan marrak luzeak dira (borobil itxuran bukatuak, gehienetan) eta batzutan, kolore desberdinak erabiltzen saiatzen da (gorria eta morea nire kasuan). “Garai honetan, orrialde guztia betetzea gustatzen zaio”, dio Lowenfeld-ek. Eta halaxe da. “Arkatza heltzeko metodo desberdinak frogatzen ditu eta hiru urte dituenean, pertsona heldua arkatza heltzeko erabiltzen duen metodo berdina erabiliko du”, gaineratzen du. Hortaz ez naiz oroitzen, baina pentsatzen dut borobil horiek egiteko arkatza egoki hartzen ikasia izanen nuela.

Autorearen ustetan, Karabaketa geroz eta landuagoak dira eta haurra erlazioak aurkitzen ditu batzuetan, bere ingurunean dagoenarekin eta bere marrazkiekin. Suposatzen dut borobil horiek zerbait erran nahiko dutela. Zentzu batekin sortu izanen nituen.

“Karabaketa berdin bat, behin baino gehiagotan egiteko ahalmena du”, dio Lowenfeld-ek. Eta hori garbi ikusten da irudian. Borobilak behin eta berriz errepikatuta daude irudian, nahiz eta denak desberdinak izan.

Akabatzeko, honakoa erraten du: “Kontrol handiagoaren ondorioz zirkuluak, borobilak, e.a. lotzen hasten da eta eskumuturra eje bezala erabiliko du, egiten dituen formak itxiaz. Karabaketa zirkularra azaltzen da orduan; formak berez balio bat izango dute, bakarrik azaltzen dira eta askotan ezin dira ezagutu ere egin.Normalean txikiak dira, askoz txikiagoak denbora aurrera dijoan neurrian”. Zalantzarik gabe, ezaugarri horiek guztiak bete-betean ikus daitezke irudian.

Bigarren irudia: Maikel Yakson, etapa errealista



Marrazki hau bederatzi urterekin egin nuen. Lowenfeld-ek “errealismoa” deitutako etapan kokatuko nuke. Honakoa dio garai honi buruz: “Errealitatea haurrarengan finkatzen da. Sormena ez da hain garrantzitsua irudi bat kopiatzeko erraztasunaren aurrean. Errekurtso subjetiboetatik aldentzen da eta nahiz eta errealitatea irudikatu, bere esperientzia islatzen du”.

Nik bederatzi urterekin aktore izan nahi nuen, antzerkiak egitea ikaragarri gustatzen zitzaidalako. Hortaz, irudi honetan nire esperientzia islatzen dudala uste dut. Iñauterietan antzerkiak egiten genituen klasekook eta eszenatoki gainean kokatutako pertsona batek nahi hori islatzen du; kasu honetan Michael Yacksonek. Sormena ez hain garrantzitsua izatea eta kopiatzeko erraztasuna ere argi eta garbi ageri dira irudian, eszenalekua, fokoak, etab. ez baitira nik asmatuak, nonbaitetik kopiatutakoak baizik.

Lowenteld-ek honakoa gehitzen du etapa “erralistan”: “formak azaltzeko , eskema ez da orain bide egokiena. Garrantzi gehien duten aldeak, detaile gehiagoren kontzentrazioarekin adierazten ditu. Pertsonaien jantziak aberasten ditu, bereizketa sexuala eginez. Detaileen kontzeptua hartzen du, baina akzioarena galdu, honela figurak hotzagoak dira”.

Hori guztia ere bete-betean betetzen da. Detaile gehiagoren kontzentrazioa kortinetako nahiz abeslariaren arropetako puntuetan ikus daiteke, pertsonaien jantziak aberasteko joerarekin lotuta (Jacksonen arropa benetan esanguratsua da).

Etapa honetako bertze ezaugarri batzuk ere betetzen ditu marrazkiak. Espazioari dagokionez, helduen modura ulertzen da marrazkia, planu bat oinarri bezala hartuz, ikusmuga puntua azaltzen da eta berarekin gainjartzea; gertuago dauden elementuak handiagoak azaltzen dira eta alderantziz, eta perspektiba erabiltzen hasten dira. Horregatik eszenatokiko teloiak handiagoak dira eta Michael Jackson txikiagoa, seguruenik urrunago egonen delako.

Kolorea, eskematik urrutiratzen da tonu desberdinak azalduz, fokuen kolore-intentsitate desberdinekin erraterako. Kolorea, beraien esperientziekin lotutak egongo dira, bere ingurunea espresatzen dute eta jasotako informazio sozio-kulturala, kasu honetan garai hartan antzerkiak egiten zein ongi pasatzen nuen eta interpretazioak zenbat betetzen ninduen islatuz.

Zergatik artea bide gisa?

Arte Viva Fundazioko Gracia Lafuentek idatzitako artikuluaz arituko naiz ondoko lerrootan.

DAP programaz ari da Lafuente, pentsatzeko, hausnartzeko eta ikasteko programaz. Horrelaxe definitzen du berak: “en el programa DAP el arte es entendido como un elemento universal, integrador de culturas, que sirve para aprender a pensar y reflexionar”. Eta halaxe da zinez. Artea bide gisa planteatzen du, zerbait ikasteko herraminta gisa.

“Visual Thinking Strategies” sistema ingelesak bezala, honek ere galdera irekien sistema planteatzen du. Gai desberdinak aukeratzen dituzte irakasleek, eta haurren interesen arabera artelan batzuk hartzen dituzte. Haurren eguneroko bizitzako ekintzekin zerikusia duten gaiekin lotutako artelanak dira, eskola curriculumetik ahalik eta guttien urruntzen direnak.

40 artelan guztira. Horiekin galdera desberdinak egiten ditu irakasleak. Galdera horien ezaugarri nagusia galdera irekiak direla da: “zergatik erabili ditu margolariak kolore hauek koadroan” izan daiteke adibide bat. Ez dira inoiz “koadro honetan beroa egiten du?” bezalakoak eginen. Erantzunak ez dira “bai” ala “ez”. Debatea sortzea da helburua. Ikuspuntu desberdinak partekatu eta batak bertzearena aditzea. Solastea.

Argumentatuz eta adibideak jarriz, bakoitzak bere ideia azaleratzen du eta ez da bat bertzea baino balidoagoa. Interpretazio guztiek balio dute, erantzuna egoki sortua bada.

Modu horretan, artearen bitartez, bakoitza pertsona bezala garatzea, kulturan integratzea eta mundu honi buruzko iritzi ezberdinak trukatzea lortzen da. Artea ez da artistak helburu zehatz batekin egindako lan bat, interpretazio desberdinak eduki ditzakeen lan bat baizik. Interpretazio horiek ikasleek ikusten eta sentitzen dutenaren arabera ematen dituzte.

Horrela, integrazioa lortzen da, ikasle guztiak, beren heterogenotasunean, artearen inguruan elkartzea. Nolabaiteko talde-nortasuna garatzen laguntzen du eta artea ez da gutxi batzuentzat erreserbatutako diziplina bihurtzen. Guztiok parte har dezakegun artea bihurtzen da.

Blog honetan hasiera-hasieratik defendatu dudan ideiarekin lotuta dago DAP sistema hau: garrantzitsuena sentitzea da. Hori da artearen helburua, sentiaraztea. Ez dugu azalpen logiko zehatzik bilatu behar. Ez da beharrezkoa. Bakoitzari zer sentiarazten dion artelanak, horixe da garrantzitsuena. Horrekian gelditu behar dugu. Hori da artea.

Sistema honek galderen bidez, solasaldien bidez eta ideiak elkartrukatzearen bidez, artea modu hurbilagoan helarazten die ikasleei. Guztiek sentitu dezaketen fenomeno bihurtzen du platika, errespetua landuz eta ikuspuntu kritikoa garatzen lagunduz.

Visual Thinking Strategies (VTS)

Ikuspuntu kritikoaren lehenbiziko urratsak

Klasean bideo bat ikusi genuen eskola ingeles batean Haur Hezkuntzako haurrekin erabiltzen dituzten teknika interesgarri batzuen inguruan.

“Visual Thinking Strategies” (VTS) teknika azaltzen du bideoak. Sistema horrekin haurrek ikuspuntu kritikoa garatu dezaten lehenbiziko urratsak ematen dituzte. Arrazoiketa kritikoa plastikaren bidez lantzen dute. Hagitz adibide ona iruditu zitzaidan konstruktibismoa lantzeko. Umeek modu aktiboan parte hartzen dute eta haien ezagutzak ingurunearekin, sentimenduekin eta emozioekin harremanetan jartzen dituzte.

Umeek ikusten eta sentitzen duten guztia aldez aurretik zituzten ezagutzekin alderatzen dute eta buruan dituzten mundu-ikuskerarekin bateratzen dute ezagutza berria sortzeko. Modu horretan, konstruktibismoaren printzipio garrantzitsuenetako bat lantzen dute. Izan ere, jasotzen dituzten ezagutzak indartu egiten dituzte eta ikasleak ez dira modu pasiboan informazioa jasotzen duten hartzaile hutsak. Interpretazio prozesu bat da, ikusiz eta ikasiz sentitzekoa.

Sistema erraza da. Irakasleak artelan bat erakusten die umeei eta lasai-lasai hari begira uzten ditu. Ondotik hiru galdera luzatzen dizkie: 1- Zer gertatzen da argazkian? 2- Zergatik uste duzu hori gertatzen ari dela? 3- Zer gehiago ikus daiteke?

Ikasle bakoitzak, txanda errespetatuz, bere erantzunak aireratzen ditu. Irakasleak artelanera hurbiltzeko eskatzen die, bakoitzak bere ideia irudian ongi azal dezan. Horrela, gainontzeko ikasleek ongi ulertzen dute bakoitzak erran nahi duena. Guztiek iritzi desberdinak dituzte eta guztiek balio dute. Ez dago “ongi” eta “gaizki” baloraziorik.

Gisa horretan, batak bertzearekin partekatzen dituzte irudiak, sentimenduak, ideiak... Artearen bidez komunikazioa lantzen dute. Emozioak konpartitzen ikasten dute. Begiratzen ikasten dute, ondokoak entzuten, pentsatzen, eraikitzen…

Teknika hagitz ona iruditzen zait. Hala ere, zoritxarrez, hemengo ikastetxeetan ez dago hagitz zabaldua. Aurten praktikak egin nituenean ez nuen horrelakorik ikusi. Donostiako Zurriola Ikastolan antzeko teknikaren bat erabiltzen bazuten ere, orokorrean, nahiko urrun zeuden “Visual Thinking Strategies” honetatik.

Ikasleak ikuspuntu kritiko batetik hezi behar direla uste dut. Pentsatzen erakutsi behar zaie. Sentitzen. Ikuspuntu desberdinak interpretatzen. Eta hori lantzeko teknika ezinhobea da bideoan erakusten dena. Gainera, arteak aukera aunitz ematen ditu horretarako. Plastika ikasgai ezinhobea da ikuspuntu kritikoa garatzen hasten ikasteko.

Berriz ere, aitortu behar, ingelesek eredu ona daukatela eta aunitz ikas dezakegula haiengandik.

Elkartrukeko eztabaidagunea

Bideokonferentziaz gain, internet bidez ere harremanetan egon gara Bartzelonako Unibertsitateko ikasleekin.

Irakasleak irekitako eztabaidagune bati esker, hainbat material landu eta iritziak elkartrukatu ditugu.

Nik ere nire aportazio ttikia egin dut gune interaktibo horretan. Hauxe da linka.

Hiru bloke nagusi zeuden. Lehenbizikoan honako galderak luzatzen ziren, bertzeak bertze: Nola ikusten dugu bertzea? Nola uste dugu ikusten gaituztela gu? Nola ikusten dugu guk gure burua?

Klikatu hemen iritzi guztiak ikuteko... eta hauxe nire posteoa:

¿Còmo vemos al otro?

No creo que haya un tipo de alumno de Bellas Artes, ya que cualquier grupo de estudiantes lo forman personas totalmente heterogeneas, cada uno de su madre y de su padre, muy diversas y diferentes entre sí. Pero en general, y ateniendome a esta pregunta con toque humorístico, diría que el alumno de Bellas Artes es una persona sensible, creativa y con ganas de expresar sus emociones a través del arte en cualquiera de sus expresiones. Caricaturizando un poco, me atrevería a decir que son gente bohemia, con vestimentas raras y grandes carpetas en mano, que por la mañana ocupan todo el autobús. Fuman porros, discuten de política, y van a inaguraciones de galerías de arte de sus amigos/conocidos de la facultad.

¿Cómo nos ven a los alumnos de magisterio?

Nosotros somos gente muy infantil, que nos gusta jugar a la cadeneta y al pilla-pilla.

Somos estudiantes sin muchas ganas de estudiar, porque lo que nos interesa es pasárnoslo bien. Por eso hemos elegido magisterio, ya que la nota de corte es bastante baja y cualquiera entra fácilmente.

Nos gustan los niños, la mayoría hemos sido monitores de campamento, y tenemos un rollo "guay" que pocos estudiantes tienen.

No estudiamos mucho. Nuestros examenes son fáciles de aprobar. Hay muchos alumnos que trabajan y estudian a la vez, y lo hacen sin dificultad alguna. Estudiamos una carrera muy fácil; un chollo. Además, ahora se está poniendo de moda.

Cuando hace bueno, salimos al jardín de la facultad a jugar a juegos y además hacemos excursiones con los profesores.

Es una gozada de carrera. Muy facil y divertida.

Así es el estudiante de magisterio.

¿No?

¿Cómo nos vemos a nosotros mismos?

Yo hablaré por mí, ya que creo que no existe un grupo homogeneo de estudiantes de magisterio.

Yo estudio magisterio porque creo en otro tipo de educacion. No creo adecuada la educación tradicional actual, centrada en el mecanismo de "el profesor sabe, el alumno no. Por consiguiente, el profesor enseña, y el alumno aprende".

La educación escolar va mucho más allá de eso. Educar a un niño es más que enseñarle diferentes materias que propone la escuela.

La enseñanza de valores y principios empieza desde que nacemos. La escuela tiene que ser una escuela emocional, centrada en cada alumno, con necesidades y enseñanzas individuales y diferentes para cada uno.

Tenemos que intentar sacar de cada alumno lo mejor que tiene, ayudarle a ser como es, no guiarle a que sea como la sociedad quiere que sea.

Como profesores, tenemos que creer en los alumnos, en el artista que hay detrás de cada niño. Tenemos que enseñarles a manejar sus emociones sin que se sientan mal por cómo son.

No intentamos cambiar el mundo, ni la sociedad. Simplemente intentamos que los alumnos se sientan bien consigo mismos, darles todo lo que necesitan y ayudarles a ser como quieren ser.

La educación es muy larga y compleja pero en la escuela se pueden dar pequeños pasos que ayuden a cada persona a ser mejor persona día tras día. Y por supuesto, el sistema actual no ayuda en eso. Se centra en asignaturas y materias ortopedicas y estereotipadas que nos llevan a todos a ser iguales.

Blogeko bigarren proposamenean, arte ikasleen identitate forma nagusien inguruko eztabaida zabaldu zuen irakasleak, horretarako testu bat oinarri hartuta. Klikatu hemen guztia ikusteko. Testu hori irakurri eta blogeko bertze iritziak irakurrita, hauxe izan zen nire aportazioa:

En la entrevista de Carol Becker aparecen diferentes identidades que pueden ayudarnos a hacernos una idea de cómo es, en general, un/a artista.

Historicamente, han sido personas diferentes, que saliendo de los protopipos de la sociedad, han propuesto trabajos, ideas y valores alternativos. Admirados por mucha gente y odiados por otros, han salido adelante con una percepción del "cambio" que pocos son capaces de expresar.

Más allá del prototipo bohemio romántico solitario, el artista siente las cosas como pocos saben sentir. Siente las ideas, los ideales, el arte, el amor, las ciencias, la literatura, la cultura...

El/la artista no se queda en ser el/la autor/a de material consumible divertido. Su importancia y responsabilidad en la sociedad es mucho más importante y admirado que el trabajo de muchos dirigentes politicos, ya que aparte de ser el fiel reflejo de la sociedad actual, superan el paso de los años con magestuosidad y valentía, proponiendo ideas que florecen con el paso de los años.

Hirugarren zatian nortasun arketipoen inguruko eztabaida planteatzen da. Klikatu hemen komentarioak ikusteko. Identitate formak, haiekin harremantzeko ditugun moduak... ideia harrigarri eta interesgarriak irakurri nituen, batez ere Bartzelonako ikasleek idatzitakoak. Horietako pare bat hartuta, nire aportazioa egin nuen:

Me han llamado la atención dos ideas que se han comentado en esta pagína respecto a la enseñanza en las aulas:

1.- El/la profesor/a que utiliza modelos dirigidos y copias.

2.- El/la profesor/a que observa y guía a los alumnos de la mejor manera que puede.

En el sistema clásico de educación el primer arquetipo es el más extendido. Aunque intentamos huir de la idea del conformismo de l@s profesor@s que desgracadamente invaden las aulas actuales y nos empeñamos en ser el segundo arquetipo, la misma sociedad nos pone el tope y nos dice hasta qué punto puede llegar la ilusión y la utopia, y dónde vuelve a entrar en juego el primer arquetipo.

Es un juego en el que los alumnos de magisterio jugaremos hasta que los límites de la sociedad nos digan "basta".

Mientras tanto, saldremos de la facultad intentando cambiar el sistema escolar, intentando educar a los niños desde la libertad y desde el pensamiento crítico, manejando las emociones de manera libre y dejando (y ayudando) a cada alumn@ a ser como quiere ser.

Ya nos llegará el día en que perdamos esos ideales que defendemos y que nos convirtamos en típicos profesores de infantil que más que educar, controlan a los niños de la manera que menos molesten.

¿O no?

Ahí está el reto. Un reto que como alumno intentaré superar.

Bideokonferentziaren gisan, eztabaidagunea hau ere hagitz interesgarria iruditzen zait. Gustatuko litzaidake irekia mantentzea, Bartzelonakoen iritziak irakurri eta nireak gehiago emateko.

Bartzelonakoekin bideokonferentzia

Lotsa, lagun desatsegin hori

Joan den apirilaren 13an Bartzelonako Unibertsitateko Arte Ederretako ikasleekin bideo-konferentzia izan genuen.

Pantaila handi bat tarteko, ikasle bakoitza bere ikasketen inguruan solastatu zen, prototipoak, aurriritziak, rolen garrantziak... hainbat gai ateri ziren. Elkartruke horrek batek bertzeari zenbat erakusten ahal dion argi gelditu zen.

Hala ere, gure parte hartzea ez zen egokia izan. Lotsarengatik-edo, ez ginen hagitz komunikatibo agertu, eta rolak eta esterotipoak aldatu beharrean, euskaldunon fama itxia eta serioa gehiago indartu bertzerik ez genuen egin.

Hala ere, atera ziren gauza interesgarriak eta idea aunitzekin gelditu nintzen ni. Grazia egin zidan nola ikusten gaituzten magisteritzako ikasleak, eta bereziki ikasle mutilak. Harrituta gelditu ziren mutilak ikusi gintuztenean: "¡Pero si hay chicos!" oihukatu zuten pantailan agertu bezain pronto.

Aitortu behar dut ideia paregabea iruditu zitzaidala hasieratik. Sekula ez nuen horrelakorik egin eta emaitza ikusita, errepikatzeko modukoa izan zen, dudarik gabe. Hala ere, amorru punttu bat sentitu nuen hain ideia ona ez ongi probexteagatik. Ez genuen ateratzen ahal zen guztia ateri eta pena eman zidan hain ideia aberatsa hanka-motz gelditu izanak. Hala ere, hurrengorako talde ttikiagotan paratuta, edo giro intimoago batean ongi funtzionatu dezakeen ideia da bideokonferentziarena.

Pertsonalki, gogo haundiarekin gelditu nintzen. Gustatuko litzaidake gehiago parte hartzea, ideiak elkartrukatzea eta interakzio aktiboagoa sortzea Bartzelonako ikasleen eta gure artean.

Ideia ezinhobea da, unibertsitatean aplikatzeko hagitz aberatsa.

Arteleku: sormen librerako atea

Joan den martxoaren 12an Arteleku bisitatzen egon ginen. Deus baino lehen, ateraldia ikaragarri gustatu zitzaidala erran nahi dut. Jakin banekien leku hori bazegoela, baina ez nekien ez zertarako erabiltzen zuten, ez nolakoa zen. Interes handia neukan ikusteko eta lanean bazterrak dexente mugitu behar izan nituen egun hori libre lortzeko. Lortu nuen eta joan nintzen Artelekura.

Sartu orduko, erabat txunditu ninduen lekuak. Begiak zabal-zabalik ireki nituen hango ateak eta ahoa zabalik deskubritu nituen txoko guztiak. Ideia ezin hobea iruditu zitzaidan euskal artistek beren sormen-lanak burutzeko. Artearen topaleku bikaina da. Musika taldeek kontzertuak eskaintzen dituzte, kamisetak egiteko aukera dago, sormen-lan libreak, erakusketak antolatu daitezke… Gainera, edozeinentzat irekia dago. Dudarik gabe, artea gustuko dutenek galdu ezin duten txokoa da.

Gainera, bisita gidari baten laguntzaz egin genuen eta bai eraikuntzaren inguruko, bai bertan egiten diren lanen inguruko azalpen aunitz eman zizkigun. Tartean, litografiaren inguruko azalpen zehatzagoa eman zigun artista alemaniar batek. Eguneko momenturik berezienetakoa izan zen. Ikaragarri gustatu zitzaidan.

Unibertsitatetik guttitan ateratzen gara kanpora eta ateraldiari 10-eko nota emanen nioke. Txapó. Gehiagotan egin beharko genituzke horrelakoak.

Bizitza geometrikoa?

Bisitaren azkeneko zatian Artelekuko liburutegian informazio bila aritu ginen. Nik aukeratu nuen gaia “eskultura” izan zen eta horri buruzko liburu andana kontsultatu nituen.

Aitortu behar dut aurreiritzi dezenterekin joan nintzela. Eskultura zerbait hagitz geometriko eta perfektu gisa hauteman dut betidanik. Halaxe erakutsi didate eskolan. Eskultura lanik politenak giza irudiaren antz handiena dutenak dira niretzat. Antzinako zibilizazioetatik hasita (Erroma, Grezia, Mesopotamia…), gaur egun arte, artistak beti saiatu dira ahalik eta artelan “errealenak” egiten. Antzinako garaietan Jainkoak, agintariak edota heroiak sortzen zituzten eskulturen bidez. Gaur-egun berriz, aunitzez irekiagoak dira irudiak, baina beti ere “errealak” izateko helburuarekin.

Nik ezagutzen ditudan eskultura ezagunenak giza-irudiekin harremana dute; Lausselen Venus ezaguna, Gizeh-ren esfingea, Miguel Angelen David, La Estatua de la Libertad… guztiak “perfekzio” antzeko bat erakutsi nahi dute (batzuk behiago, bertzeak guttiago…)

Hortaz, bizitza geometrikoa agertuko zuten liburuak topatuko nituelakoan sartu nintzen liburutegira; kultura klasikoko eskulturak, alegia.

Hala ere, sorpresa galanta hartu nuen: Artelekuko liburuak erabat desberdinak dira. Ez nuen eskulturaren historiarekin lotutako liburu bakar bat ere topatu. Guztiek sormen libreko eskulturak agertzen dituzte. Nolabait, eskultura ulertzeko bertze modu bat ematen dute.

Eskultura eskoletan eman diguten historiarekin lotutako artea baino zerbait gehiago da. Libreagoa. Kreatiboagoa. Irudimena erabiliz eskultura lan bikainak egin daitezke, errealitatearekin zerikusi zuzenik ez badute ere, jende aunitzen gustagarri izan daitezkeenak.

Azpiko irudiak dira horren adibide. Artelekuko liburuetan eskultura gisa aurkezten zituzten irudi horiek. Eta halaxe dira: eskulturak.

Honi Haur Hezkuntzan aplikatzeko jarraibide zuzena topatzen diot: eskultura polit bat edozeinek egin dezake, sekulako jenioa izan gabe. Bortz urteko haurrak ere eskultura lanak egin ditzake.

Irakaslea banintz, ariketa gisa, haur bakoitzari eskultura bat egiteko eskatuko nioke. Bakoitzak nahi duen bezalakoa. Eta hori artea dela erranen nieke. Arte hutsa. Eskultura ez da Miguel Angelek egiten duen perfekzioa bakarrik. Horiek sekulako artelanak dira. Baina hortik urrunago doa eskulturaren terminoa. Guztiok gara eskulturak egiteko eta artea sortzeko gai. Horixe ikasi nuen Artelekun.